In april 2006 was Ariël Jacobs nog technisch directeur bij Racing Genk. Hij gaf me een interessante analyse over de gevolgen van het Bosman-arrest voor de voetbalsector. Paste als uitsmijter perfect in een nummer van Scoop over opleidingen.
Lees verder in pdf Interview Ariël Jacobs
Van 2006 tot 2008 werkte ik als redacteur voor human resources-bureau SD Worx en ik coördineerde er een tijdlang het kwartaalmagazine Scoop. In de link vind je een voorbeeld van een editie die ik in de praktijk aanstuurde. Ik schreef er zelf een interview voor met Mia De Vits.
Voor Mia De Vits mogen de arbeidsgrenzen open
Geen angst voor Poolse loodgieter
Zullen de Polen de talentenkloof op onze arbeidsmarkt dichten? Zijn hun vaardigheden complementair aan die van het Belgische werkvolk? “Dat zullen we pas weten als we ze hier volledig toelaten. Waar wachten we nog op?”, zegt Europarlementslid Mia De Vits (sp.a). Ze weet waarom we dralen met het openen van de arbeidsgrenzen, maar ze begrijpt het niet.
Lees verder in Scoop Strategisch talent
Voor Scoop van SD Worx had ik een boeiend gesprek bij de FOD WASO. De werking van de arbeidsmarkt is nefast voor de tewerkstelling voor 50-plussers. Met hun verworven rechten snijden ze in hun eigen vlees.
Belgische arbeidsmarkt sluit oudere werknemers uit
Van de 55-64-jarigen die in België zonder werk vallen, raakt amper 2,5 procent weer aan de slag. In Europa ligt dat cijfer op 14,7 procent. “Het loon van een vijftigplusser in ons land ligt te hoog voor zijn rendabiliteit, dus bedankt de werkgever ervoor om hem in dienst te nemen. En de uitkeringen zijn meestal aantrekkelijk, dus de werknemer bedankt eveneens”, zucht Jan Vanthuyne, directeur-generaal van de Algemene Directie Werkgelegenheid en Arbeidsmarkt van de FOD Werkgelegenheid, Arbeid en Sociaal Overleg. Hij verwijst naar het Deense totaalmodel.
Lees verder de pdf Scoop 27 – Eindeloopbaan
Foto: Filip Claessens
Met professor Daniël Biltereyst in de Botanique een ruim uur doorpraten over het ontstaan van buurtcinema’s, met drank en versnapering bij de hand. Het zijn momenten waarop je weet waarom je journalist werd. Zalige man, praat met liefde over zijn vak. Om een lange avond mee in een filosofenkroeg te zitten.
De charme van een klapstoel
In sjofel hemd om de hoek naar de film gaan en met vrienden een pint drinken bij Roger en Maria, uitbaters van het café-ciné. Tot in de jaren vijftig had zo goed als elk dorp in de rand een buurtcinema en die zat stampvol.
Kinema Elisabeth in Asse, Cinema Minerva in Sint-Pieters-Leeuw, den Ideal in Lot, de Novy in Vilvoorde. Stuk voor stuk lokale cinema’s die de buurtbewoners in hun hart sloten, waar ze vriend en lief ontmoetten. Klamme handjes langs klapstoelen. Waar het hele gezin schone filmen (KT) zag, maar waar Rita Hayworth ook harten sneller deed slaan, waar Amerikaanse importglamour de bevrijding tastbaar maakte. Het waren zaaltjes aan een café, achterkamers bij een kruidenierszaak. Zelfstandige uitbaters legden er hun hart en ziel in. De buurtcinema’s waren tegelijk hun passie en bijverdienste.
‘De meeste konden van film niet leven, maar wisten ook dat de cinema volk naar hun zaak lokte. Als de vrouwen naar de film gingen, dronken de mannen een pint en tijdens de pauzes liep het café vol. Rond 1905 werd de film zo populair dat vele sectoren er brood in zagen’, zegt filmhistoricus Daniël Biltereyst uit Dilbeek. Hij is voorzitter van het departement Communicatiewetenschappen aan de Universiteit Gent en directeur van het Centrum voor Cinema- en Mediastudies. Hij schreef met Philippe Meers De verlichte stad, een geschiedenis van bioscopen, filmvertoningen en filmcultuur in Vlaanderen.
Lees verder op p.4 in RandKrant, november 2012
Foto: Filip Claessens
Voor RandKrant kon ik Stijn Vanderhaeghe interviewen. Hij sprak als journalist voor Menzo met 25 Bekende Vlamingen of hun nabestaanden over omgaan met de dood van een geliefde en bundelde hun verhalen tot een boek. Dat boek is respectvol en ingetogen.
Als rouw ruimte krijgt
Moeder Marleen wuift haar voetballerszoon
François Sterchele uit, zangeres Natalia
bedwingt de tranen om haar vader, journalist
Bart Schols getuigt over de zelfmoord van
zijn moeder. In zijn boek They’ll never walk
alone tekent journalist Stijn Vanderhaeghe
25 aangrijpende verhalen op over verlies.Lees verder op p.10 in RandKrant, februari 2013
Foto: http://www.seniorennet.be
‘Ik vind rust in het zenuwcentrum’
‘De ramp in Fukushima, was dat 2011?’ VRT-nieuwsanker Annelies Van Herck mogen we niet vragen naar jaaroverzichten en nieuwslijstjes. bij een overvloed aan feiten vervagen datum en tijdstip. ‘Mijn belangrijkste nieuwsfeit zit hier in de relax’, zo wijst ze naar haar pasgeboren zoon. Wel is ze blij na een lange pauze weer aan de slag te zijn. Ze vindt rust in de chaos van de nieuwsdienst.
Lees verder op p.10 in RandKrant, februari 2012
Foto: http://www.gva.be
Toen ik zelf verhuisde, kreeg ik telefoon van Sigrid Stoffels, een medewerkster van vrouwenopvangcentrum Het Zijhuis. Ze wilde mijn huidig appartement bekijken. Het Zijhuis zoekt voortdurend naar betaalbare appartementen, maar vangt overal bot, wegens ‘onbetrouwbaar profiel’ van hun cliënten. Interessante invalshoek om het voor De Standaard eens over het huurbeleid te hebben. Net in dezelfde week kreeg de krant een noodkreet van de VVSG binnen. Ik koppelde beide zaken tot één tekst (en behoud hier mijn oorspronkelijke inleiding).
Vlaams woonbeleid te veel gericht op eigendomsverwerving
“Een kwart van de huurders redt het niet”
Vele huurders op de private woonmarkt verkeren in problemen. Ze betalen meer dan één derde van hun (lage) inkomen aan huurgeld of wonen noodgedwongen in een slechte woning. “De Vlaamse overheid moedigt de aankoop van een huis aan, maar verwaarloost de huurmarkt”, zegt de VVSG. Ze pleit voor een uitbreiding van de huursubsidie.
Lees verder op De Standaard-website (paywall)
Onze voetbalkeeper Bert Hoskens, toen student Orthopedagogie, bezocht met vier andere studenten van de Karel de Grote Hogeschool een project rond de opvang van hiv-besmette kinderen in Roemenië. Ten tijde van dictator Ceausescu werden tienduizend kinderen met het aidsvirus besmet door erbarmelijke hygiëne in verkommerde ziekenhuizen. Ceausescu stak liever geld in zijn gigantisch paleis. Ik trok mee naar Boekarest en trok er mijn ogen open. Dit verscheen in De Standaard.
‘Dit zie ik in België niemand doen’
Een jonge Roemeense adopteert vier hiv-kinderen. Vijf studenten orthopedagogie van de Karel de Grote-Hogeschool Antwerpen staan op hun studiereis versteld van haar belangeloze inzet, net als die van tientallen anderen moeders die hun baan opgaven voor de besmette kinderen.
“Dit grijze, grauwe Boekarest knot mijn gevoelens volledig af, maar nu sta ik net niet te huilen”, zegt de 21-jarige Bert Hoskens. Hij is zopas het huis van Veronica uitgestapt, een vrouw die ruim tien jaar geleden haar baan als verpleegster opgaf om drie hiv-geïnfecteerde meisjes te adopteren die in het ziekenhuis door hun biologische ouders werden achtergelaten. Alija en Maria zijn vandaag 16 jaar, hun zus is overleden. Veronica nam er later nog twee jongens bij, Georghe en Filipe, allebei vijf jaar en eveneens besmet met het aidsvirus. Ook haar bloedeigen dochter woont nog in. Veel volk in een verzorgd, maar klein huis. “Ik slaap op de sofa in de woonkamer. Dan kan ik iedereen in het oog houden”, zegt de goedlachse en knusse moeder. Ze heeft de salontafel overladen met cake en zoetigheid en schenkt naar hartenlust cola voor haar gasten.
Naast Bert zijn die gasten Sasha Bruynseels, Aafke De Leeuw, Sandra Smets en Annelies Van Pelt. Ze volgen binnen de opleiding Orthopedagogie de studierichting toegepaste jeugdcriminologie aan de Karel de Grote-Hogeschool in Antwerpen. Net als hun studiegenoten (zie kader) vormen zij een groepje van vijf dat binnen Europa een instelling of project moest zoeken dat zich richt op de begeleiding van jongeren met een specifieke problematiek. Dit vijftal koos voor Health Aid România (HAR), dat zich over de HIV-positieve kinderen ontfermt.
Lees verder op De Standaard-website (paywall)
Ik kreeg een telefoontje van de ouders van een jongen met een zware mentale handicap. Omdat die 21 werd, moest hij de aangepaste jeugdinstelling verlaten, voor een volwasseninstelling. Door het plaatsgebrek in die instellingen was er voor hem echter geen oplossing. Zijn ouders kunnen onmogelijk voor hem zorgen, gezien de zware last. Acuut probleem, maar het leverde alvast mijn eerste publicatie in De Standaard op, de dato 29 december 2008.
‘Eén van ons zal zijn job moeten opgeven’
BRUSSEL – Jongeren met een zware mentale handicap moeten op hun 21ste verjaardag hun zorginstelling verlaten om plaats te maken voor andere kinderen. Maar in de instellingen voor volwassenen zijn de wachtlijsten gigantisch.
Lees verder op De Standaard-website (paywall)
Foto: http://www.basdemeijer.nl
Bij microfinanciering lenen zeer kleine ondernemers in ontwikkelingslanden een minimaal bedrag om hun eigen zaak op te starten. Het systeem is internationaal een groot succes, maar er duikt ook misbruik op, in de vorm van woekerrentes voor mensen zonder geld. Hoe koosjer is de sector? Ik sprak met een bestuurder van Incofin, op vraag van Trends.
‘Microkrediet moet je zuinig toedienen’
“Microkrediet is als een likeur. Je moet het omzichtig toedienen, met respect voor de gebruiker.” Loïc De Cannière van de Vlaamse fondsenbeheerder voor microfinanciering Incofin distantieert zich van de uitwassen in de sector.Is na de subprimekredieten en de grootbanken de microfinanciering aan de beurt als bedenkelijk financieel vehikel? Tot eind vorig jaar leken microfinancieringfondsen nog immuun voor de bankencrisis en konden ze vrij vlot kapitaal ophalen. Incofin sloot 2010 af met een totaal van 274 miljoen euro aan fondsen in beheer. Maar sinds de kritiek op microfinanciering als hefboom naar
ondernemerschap voor de armsten der armen, moet Loïc De Cannière de boer op om zijn product te verdedigen. “Investeerders zetten microfinanciering on hold tot de hemel weer opklaart. Ik reis heel Europa af om de wolken te verdrijven.”
Lees verder op http://trends.knack.be/economie/weekblad/articles/printarticle-2709447.htm
Johan De Crom 