Ze zat neer in een breed gedrapeerd kleed van het nylon van glasgordijnen waarmee grootmoeders logeerkamers verduisteren om ons te slapen te leggen. Verfijnd en warm, vormeloos en ver uit de tijd. Een kleed dat onbeschadigde tienermeisjes in Franse dorpen dragen en zegt hoe jong ze nog zijn. De kleur: het naïef roos van eenhoornverhalen. Haar haren dun en sluik als middenvakbanen in fluisterbeton, geen bultje op hun weg. Ieva Zasimauskaitė uit Litouwen had nog niets meegemaakt, maar ik geloofde alles wat ze zong. From the very first kiss, I knew it’d end up like this. Op krantenredacties heet het klef, ik zeg ‘puur’. Ik zag dat het waar was, sinds even weet ik dat het bestaat.
Ik zag waar ze bijna brak, hoorde glas kraken in haar blik, een stem die overslaat. Schoonheid kan angstig maken, als je van liefde het harnas pelt, komt ze gevaarlijk dicht. Cynisme is makkelijk, roos is de moeilijkste kleur. Wie durft er kamers in behangen? Wat zullen we nog zingen als het protestlied is gedoofd? From the very first smile, I knew that I’d walk a mile. Iemand?
Ik zag gisteren een vriend. We praatten in open lucht. Zijn moeder is gestorven, euthanasie. ‘Je gaat op je laatste avond toch geen ziekenhuiskost eten?’, had hij gezegd, en was frieten gaan halen en een cola. Fotootje. Ze lachte samen met haar kleinkinderen, was klaar voor het einde, wilde sterk zijn voor haar man en zonen. I’m not afraid to grow old, if I have your hand to hold. Ook hadden we het over Trump en Iran en de handdruk van een schepen, geloof ik.
En over jij, jij. Jij doet in bergkapellen kaarsjes branden, voor de mama van mijn goede vriend. Jij ziet mij. Jij kunt me niet lezen, maar begrijpt de essentie. Jij hebt een eurovisie op mijn hart. Jij geeft licht aan een heel dorp. Jij leest geen krantenknipsels, maar legt je hand op mijn borst. No matter what comes our way, I feel like you’re here to stay. You were there right from the start and let me inside your heart.
Vanavond kruisen geëngageerde journalisten op verharde redacties de vingers voor de #metoo-song van Israël, het vluchtelingenlied van Frankrijk, het antiterrorismelied van Italië en ze hopen dat de klefheid niet wint. Ik kijk naar een roos kleedje, in het nylon van glasgordijnen.
Johan De Crom 
Van mij mag iedereen winnen.
Maar jouw verhaal is raak.
Zonnige groet,
Dank je, Rob! Als ik de blijdschap van Netta zag, is het voor mij ook goed zo. Zeker niet het slechtste nummer.
Ik ben geen fan van dit muziekfestival. Waar is de tijd toen iedere zanger(es) nog een klef verhaal vertelde in zijn (haar) eigen taal? Nee, ik zat op 12 mei in een andere tempel en keek naar mijn eigen helden. Denkend aan 12 mei 1957 toen een jonge keeper met een gouden generatie de titel op zak stak. Aan 12 mei 1993 toen we even mochten zweven boven de Londense tempel en met een oudere doelman in de goal misschien wel tot de hemel hadden kunnen vliegen. Nee, verfijnd taalgebruik was er gisteren niet. De bezoekende goalie kreeg bij iedere uittrap een welluidend “you fat bastard…aaarghh” toegezongen en de blonde flankspeler werd meermaals aan zijn uitstapje in een benzinestation herinnerd. De kanaries floten onze Europese droom stuk…misschien ben ik daarom niet zo’n fan van blauw-geel…STVV, Parma, Europa…maar voetbal is emotie, voetbal is een feest en dit geldt waarschijnlijk ook voor het Eurovisiesongfestival…en dan is het goed.