Het venijn Camps is terug

Mensen die oud worden of terugkeren na een zware ziekte worden milder. Dat hoor je wel eens zeggen. Niet zo voor Hugo Camps, die weet de dood in de ogen te hebben gekeken. Arme hij. De huiscolumnist van De Morgen was drie maanden buiten strijd door ernstige complicaties na een routineoperatie in de buik en kroop door het oog van de naald. Dan verwacht je weemoed, nederigheid, maar Camps liet darmetter inpakken voor komt nog eens van pas. Spoot het afgelopen zaterdag recht in het gezicht van een jonge politica. In de eerste regels van zijn eerste column na lange tijd. Dat had hij wel verdiend, het jongetje dat weer buiten mag. Puberpus. Rotstreek. Schrijft zelf liefst in éénwoordzinnen. Daar krijg je geen spatie tussen, daarin weerspiegelt geen wederwoord.

“In het gezicht van Gwendolyn Rutten ligt een scherpte die doet denken aan een snavel. Eén snok en iedereen slaat op de vlucht. Terwijl haar ogen dreigend blijven lachen. Schijn en wezen: het duurt even voor je er bij de Open Vld-voorzitter achter bent.” De Morgen schrapt het woord allochtoon omdat ze mensen op hun merites wil beoordelen, maar omarmt met veel egards een nukkig mannetje dat mensen afrekent op hun uiterlijk. Erger: die selectief naar gelaatstrekken zoekt die passen bij door hem bevroede karaktertrekken. Voor dubbelchecken niet betaald, zolang de meerderheid maar gniffelt. Is Gwendolyn die dag op het werk geraakt of dacht ze aan haar snavel? Camps is een pestkop. Doodkistnagelaar. Grafzerkkerver.

Jaar en dag zeurt Hugo Camps over grijze politici die van elkaar niet te onderscheiden zijn. Maar steekt een jongedame haar nek uit in een vastgeroest en hoogdringend dossier, dan is ze ‘diepblauw’ en ‘vorige-eeuws’, zonder dat haar argumenten nog maar overwogen worden. Niet gehinderd door inhoudelijke kennis hakt iemand haar kop af. Je oogst wat je maait. Camps is terug? Voorpaginavervuiling. Incrowdnieuws.