Vele jaren geleden (2006?) kwamen touroperators met het idee van de ‘kindloze hotels’. Voor velen een schande, ik vond het een prima plan. In belang van het kind en van mezelf.
Hotels zonder kinderen, in het belang van het kind
Touroperators maken promotie voor hotels waar kinderen niet zijn toegelaten. “Een schande”, schreeuwen kinderrechtenactivisten. “Spijker die reisagenten aan de muur”, spuwt Guy Tegenbos in De Standaard. Hotels zonder kinderen: ik vind het juist een prima idee, in het belang van ouders en kindlozen en daarom van de kinderen.
Kinderen moeten in alle vrijheid kunnen spelen, wild doen, in een zwembad plonsen en lawaai maken. Een kind dat in zijn speelsheid geremd wordt, houdt op kind te zijn. Het schikt zich voortijdig naar knellende normen, wordt gefnuikt in zijn creativiteit. De gevolgen van dergelijke beklemming zie ik vandaag bij volwassen dertigers, op zoek naar zichzelf. Hun ouders hebben iets te vaak ‘doe nu eens normaal, zit stil!’ gezegd.
Stel u dan een ideale wereld voor waarin toeristen die zich zo aan kinderen ergeren dat ze hun voetbal diep het zwembad willen in trappen, voortaan verzameld worden in een kindloos zomerreservaat. Heerlijk. Geweldig. Pas dan kunnen onze kinderen blij spelen in andere logementen, op campings, in het echte water van de zee.
Die vakantiegangers in dat reservaat noemt mijnheer Tegenbos steevast ‘mensen met een kindaversie’. Dat is niet waar. Het zijn lieve mensen. Ik ken ze. Het zijn mijn vrienden, overvraagde tweeverdieners met jengelende peuters. Ouders die vol overgave te zevenen boterhammen smeren met iets dat de bengels weer niet lusten, die naar speeltuinen en dierentuinen hossen om daarna een maaltijd te preparen met iets dat de bengels weer niet lusten, die op kapotte knieën ‘leeuwtje en hert’ spelen en verhaaltjes voorlezen omdat een dvd insteken slecht is voor de gezondheid van de kindjes. Die moe zijn, die doodop zijn. Wat zou het hen deugd doen als zij met hun tweetjes een all in-resort boeken zonder ergens kinderen in de buurt, met cocktails. Om de batterijen op te laden.
Die ‘mensen met een kindaversie’ zijn verder kindloze dertigers zoals ik, die na hun vakantie in dat paradijs zonder kinderen opnieuw energie hebben. Energie voor babyborrels van leeftijdsgenoten die uitsluitend praten over kinderen, pijnlijke bevallingen en misgelopen verbouwingen, altijd de schuld van de architect. Waarmee het gesprek stokt als je zegt zelf geen kind of bakstenen te hebben.
Het blijkt uit tal van wetenschappelijke studies dat Belgen vooral aan één ding nood hebben: tijd voor zichzelf. Als wij, alleenstaanden, ouders en kinderen, elkaar willen blijven verstaan, dan moeten we ons soms afzonderen, in onze eigen vertrekken. Wanneer kan dit beter dan op vakantie? We behartigen dezelfde zaak, mijnheer Tegenbos: die van de rechten van het kind. Die verdedig ik via de rechten van ouders en kindloze volwassenen. Laat touroperators en hoteluitbaters alles in het werk stellen om precies die mensen compleet te ontspannen. Zodat zij na hun verlof opnieuw volwassen reageren op de volstrekt normale, maar veeleisende grillen van het jonge kind.
Johan De Crom 