(foto: De Tijd)
“Langer aanmodderen was geen optie meer. Het ging alleen nog maar over personen, we moesten het debat weer over de inhoud laten gaan.” Met die woorden verdedigde Wouter Van Besien de ontbinding van het kartel Samen. Dat het in deze kwestie over personen ging en niet over inhoud, heeft hij nochtans zelf mee in de hand gewerkt.
Op geen enkel moment deed Van Besien een poging om het vuurtje dat onder Tom Meeuws stond te broeien enigszins te blussen. De negatieve sfeer en verdachtmakingen rond Meeuws werden door de groene kopman nooit gecounterd, wel was Van Besien er als de kippen bij om Groen te distantiëren van alles wat van ver naar onzuivere politiek zou kunnen ruiken. Of Meeuws echt wat had mispeuterd, maakte al lang niets meer uit. Het gebrek aan samen-horigheid van de groenen was ontnuchterend en nefast voor een project dat het daarvan moest hebben.
Van Besien kan toeteren dat het over inhoud moet gaan, maar wat de inhoudelijke meerwaarde was om groenen en socialisten samen te brengen, dat werd nooit verdedigd. Samen zou aan ‘positieve politiek’ doen en ‘een alternatief’ voor Antwerpen voorleggen. Lekker vaag. Een politiek project dat bij zijn lancering niet inhoudelijk wordt verdedigd, moet alarmbellen doen afgaan. Samen was enkel bedoeld om samen groter te zijn dan de N-VA. Zo wankel als een kaartenhuis. Het stuikte bij de eerste tegenwind dan ook in elkaar.
Groen verfoeit belangenvermenging en gesjoemel en gaat prat op zijn imago van zuiverheid. Dat is nobel en bewonderenswaardig, maar in de ijver haar maagdelijkheid te behouden, toonde de partij zich een alleenspeler en opportunist. Is dat zoveel beter?
Toen bleek dat Tom Meeuws als consultant etentjes hield met bouwpromotor Land Invest kondigde Van Besien aan ‘een hartig gesprek’ met Meeuws te zullen hebben. Na het gesprek luidde het dat Meeuws ‘zijn activiteiten als consultant zou stopzetten’ en dat ‘het vertrouwen behouden bleef’. Van Besien insinueert daarmee dat Meeuws in de fout ging en dat nu inzag in plaats van zijn kompaan door weer en wind te verdedigen. Want wat is er überhaupt mis met een etentje met een bouwpromotor als consultant die in dezelfde sector actief is? Die vraag had Van Besien moeten terugkaatsen naar oververhitte journalisten, maar zijn ruggengraat zagen we niet. Hij toonde zich een meeloper. De aanvallers kregen gelijk, de stemmingmakerij zette zich door, pesters kregen applaus. De blik van Van Besien was permanent op de buitenwereld gericht en hoe die naar de zaak zou kijken, een zorg voor de interne werking zag ik niet.
Het was in zijn reactie op de kwestie-Land Invest en niet pas deze week dat Van Besien Samen ten grave droeg. Groen verkoos zijn eigen hachje te redden in plaats van solidair een arm rond Meeuws te leggen. Zo diep ging de liefde in dit verstandshuwelijk. Van Besien voedde een klimaat van nattigheid dat wel vaker tot lekken leidt. Dat Meeuws facturen verknipte als topman bij De Lijn is misschien niet correct – al gaat het ook niet om omkoping of zelfverrijking – maar was het nieuws ook opgerakeld geweest als Van Besien als een man uit één stuk de kritische stemmen de kop had ingedrukt?
Bovendien – zoals politicoloog Dave Sinardet in De Morgen ook vaststelde – hebben de socialisten de rangen gesloten als reactie op de afstand die Groen plots inbouwde. Meeuws voelde zich in de steek gelaten en schuldig en sloeg een mea culpa, maar de socialisten lieten zich niet gewillig door de groenen vernederen en weigerden Meeuws’ ontslag.
Het gebrek aan loyauteit van Van Besien en de partijtop van Groen is een symptoom van dagjespolitiek. Een perslek en een paar journalisten die wat vragen stellen, zijn vandaag genoeg om in zeven haasten beslissingen te nemen, want, how maar, de kiezer zou wel eens van ons weg kunnen drijven! De naarstigheid waarmee Van Besien benadrukt dat de Antwerpenaar moet gediend worden, is aandoenlijk en pijnlijk. Door het kartel op te blazen, verkleint hij wel aanzienlijk zijn kansen om vanuit een burgemeesterspositie die belangen van de Antwerpenaar te verdedigen.
Het is maar twee weken geleden dat Bart De Wever een masterclass in roerloosheid gaf toen hij gedecideerd duidelijk maakte zonder meer Theo Francken te zullen blijven steunen, ongeacht wat het onderzoek rond de Soedanese vluchtelingen zou uitwijzen. Dat laatste gaat te ver, dat is lachen met de democratie, maar De Wever toonde zich wel een man van staal. Zijn uitdager wapperde deze week als een veer in de wind.
Ik ben één van die Antwerpenaren waarover u zich bezorgd voelt, mijnheer Van Besien. Ik kan u zeggen dat ik niet zit te wachten op een burgervader die van koers verandert bij elke nattevingerpeiling of straatpetitie. Ik wil een leider die zijn keuzes verdedigt en doortrekt en werkt aan een langetermijnbeleid. Die door een vuur gaat voor zijn mensen zolang ze niet duidelijk over de schreef gaan en die met inhoudelijke argumenten afstand neemt van zijn mensen als die wel over de schreef gaan. En dus niet omdat je anders een stem verliest en evenmin omdat het eventjes niet meer over mijn favoriete onderwerpen als fietsbeleid en propere lucht zou gaan. Ik geloof dat u die pas echt politiek kunt verdedigen als u standvastigheid toont. Adem door de neus en recht uw rug.
Johan De Crom 